Dankzij de digitale “Schakel” blijf ik op de hoogte van het wel en wee in Boekend. Zo vernam ik dus ook dat op zondag 21 januari 2021 voor de laatste keer een H. Mis zou worden opgedragen in de parochiekerk van het Onbevlekt Hart van Maria in Boekend.

Ondanks dat ik al jaren niet meer in Boekend woon, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om daar niet bij aanwezig te zijn. Ik kwam, sinds ik niet meer in Boekend woon, niet maandelijks meer in deze kerk. Maar bij gelegenheden zoals huwelijk, overlijden kwam ik er toch nog regelmatig.

Vanmorgen was het dan zover, voor de laatste keer een H. Mis in deze kerk. Mijn gedachten dwaalde terug naar 70 jaar geleden. De bouw van de kerk was in volle gang. Binnenkort zou de kerk ingezegend worden en de eerste H. Mis worden opgedragen in de nieuwe kerk. Zou er afscheid genomen worden van de oude kerk in de schuur van Egerbos. Geen oude kachel die voor een beetje warmte in de koude schuur moest zorgen, wat meestal niet lukte. Afscheid nemen van het boven de aardappelkelder gelegen priesterkoor dat met grote zware, als ik mij niet vergis, groene gordijnen was afgezet. Met daarlangs plek voor de “omkleedruimte” van priester en misdienaars. Er was nog net voldoende plaats voor toen nog alleen het mannenkoor en het daarbij horende harmonium. Het was behelpen, maar deze kerk was toch altijd goed gevuld.  

Maar op steenworp afstand van deze noodkerk werd in mijn ogen een nieuwe kathedraal gebouwd. Als 10-jarig jochie was dat voor mij een spannend gebeuren. De Gebr. Janssen hadden grote machines voor te tillen en om cement te draaien. Alleen………..ik, of beter gezegd wij allemaal, hadden van rector Cramers een duidelijk verbod gekregen om onder geen enkele voorwaarde of smoesje of wat dan ook, zich tijdens de dagelijkse werkzaamheden en de uren/dagen dat er niet werd gewerkt zich op de bouwplaats te bevinden. Dit op straffe van een pak op je donder en een doodzonde op je zieltje. Dus je haalde het niet in je hoofd om ook maar een stap op de bouwplaats te zetten. Maar zoals al zo vaak gebeurde en nog steeds van toepassing is, het vlees is zwak. Zo gebeurde op een morgen nadat ik naar de H. Mis in de oude loods was geweest en de weg naar school insloeg, dat de nieuwsgierigheid de overhand kreeg voor de angst van een doodzonde en een lichamelijke afstraffing. Heel even aan de pas geplaatste nieuwe deur naar binnen kijken zou toch geen kwaad kunnen.

Het was een overweldigende aanblik voor mij, ze waren de vloer aan het betegelen. Ik keek in een enorme ruimte met voor mijn gevoel een plafond wat ongetwijfeld tot aan de hemel kwam. Wat was dat mooi en het priesterkoor wat was dat groot, zo groot dat er wel twintig priesters en misdienaars op konden. Er was zelfs een groot balkon (toen wist ik niet dat dit een oksaal was). Ik was helemaal overweldigd en ging toen maar snel voordat iemand mij betrapte, naar school.

Om tien uur kregen we godsdienstles van rector Cramers. Cramers ging voor de klas staan en riep mij naar voren. Met knikkende knieën kwam ik naar voren en voelde de bui al hangen. Hij vroeg mij of ik wist waarom ik naar voren moest komen. Ik was te beduusd om niet de waarheid te zeggen. De rector had schijnbaar gezien dat ik op het bouwterrein was geweest. Hij herhaalde voor de klas nogmaals dat het verboden was om het bouwterrein te bereiden. Voor straf kreeg ik een niet al te hard klapje om de oren en moest voor de klas op mijn knieën gaan zitten en moest mijn armen omhoog houden.

Dat was mijn straf voor ongehoorzaamheid. Eerlijk gezegd heb ik hier geen trauma’s aan overgehouden. Integendeel. Enkele maanden later ben ik misdienaar geworden en heb dit tot mijn 24e jaar gedaan. Mijn laatste misdienaars beurt was op een zondagmorgen. Mijn vriendin was uitgenodigd om deze bijzondere gelegenheid bij te wonen. Verder waren in de kerk alleen die mensen die altijd op de zondagmorgen naar de kerk gingen. Er was geen ruchtbaarheid gegeven aan mijn “afscheid”. Mijn vriendin heb ik na afloop van de H. Mis wel moeten beloven dat mijn aspiraties tot de kerk en het geloof niet verder moesten reiken als de laatste misdienaars beurt. Heb ik dan ook maar gedaan.

Nu zijn we na de eerste H. Mis zeventig jaar verder en ben ik met weemoed naar de laatste H. Mis in deze kerk geweest. Een redelijk gevulde kerk, zoals dat vroeger heel gewoon was. Herinneringen komen boven van vreugdevolle gebeurtennissen afgewisseld met droevige. Een kerk die meewerkte aan de vorming van mij en ook ongetwijfeld aan andere, of je het met alles wat ze ons voorhielden, eens was of niet.

De kerk krijgt nu een ander functie. Het is einde oefening van de functie waarvoor onze ouders zich, in veel gevallen, het brood uit hun mond hebben moeten sparen. Laat het gebouw in zijn nieuwe functie nu onze ouders eren.

Ka-Ha